Niespełnione namiętności
Moi Drodzy, czym jest namiętność? Uczuciem, pożądaniem, miłością, iluzją, ślepym zauroczeniem? Być może wszystkim po trochu lub zupełnie czymś innym. Miłość w poezji jest tak częstym tematem, że z pewnością każdy choćby z lat szkolnych zna jakiś wiersz znanego poety, którego przewodnią myślą jest miłość i namiętność. Temat miłości, romansu, zafascynowania drugą osobą przeplata się zarówno w wierszach, obrazach czy też muzyce. Każdy szuka lub już znalazł osobę, którą darzy wielkim uczuciem. Są i tacy, którzy utracili swoją miłość, a namiętność przepadła wraz z drugą osobą, wypaliła się lub tak na prawdę nigdy się nie rozpaliła. Ludzki umysł to jedno, a serce to drugie. Poeci często mieli swoje muzy, które stawiali na piedestale pisząc o nich w taki sposób, aby wyrazić swe uczucia bardzo obrazowo. Umiejętność przekazywania tej namiętności niekiedy przerażała. Czy dzisiaj wiersze i piosenki są tak piękne jak z dawnych lat? Czy w dzisiejszych czasach człowiek potrafi mówić o uczuciach, miłości, pożądaniu w piękny i subtelny sposób? Drodzy Czytelnicy, dzisiaj dla Was mój wiersz o pewnej namiętności, o tym jak bywa w życiu, o każdym z Was, a może o nikim z Was. Być może ktoś jednak utożsami się z tym wierszem, z tymi słowami, z tym przekazem. Pamiętajcie o tym co Wam w sercu gra - to moje przesłanie dla Was na kolejne dni.
HISTORIA PEWNEJ NAMIĘTNOŚCI
Byłeś Ty, byłam Ja,
Tak zaczęła się historia ta.
Oboje o swym istnieniu nie wiedząc nic,
Żyliśmy tak spokojnie.
Spojrzenia blask, nieświadomie wplątał nas
Niczym w sieć pajęczą.
Los owinął sobie nas wokół palca.
My nie mogąc dalej iść,
Tkwiliśmy w miejscu.
Cóż, że z dwóch światów.
Cóż, ze to nie to.
Cóż, że brak miłości,
Jeśli byliśmy prawie jednością.
"Prawie", bo jedność jest nierozerwalna,
Tak samo jak miłość,
Lecz nas ona nie łączyła,
Żadna nitka ani więź.
Jedyne co było w nas wspólne,
To ślepe wyobrażenie,
Chęć zdobycia tego co niemożliwe.
Ja pragnęłam miłości prawdziwej.
Ty nie!
Ja chciałam czułości.
Ty nie!
Udawałeś!
Kłamałeś!
Nigdy mnie nie znałeś,
Mało o mnie wiedziałeś,
Nigdy mnie do końca nie odszyfrowałeś!
Byłam zagadką dla Ciebie.
Nieosiągniętym celem,
Nie zdobytym szczytem,
Który był w zasięgu ręki.
Właśnie tego nie lubiłeś we mnie,
Tego nie mogłeś znieść,
Nie wiedząc czemu jest we mnie
Żyłka zimnej krwi.
Tak historia kończy się.
Dwa światy oddalone
O tysiące, miliony jednostek.
W przestrzeni świata istnieją
Zapominając o sobie powoli...
💧💧💧
Ten czas
OdpowiedzUsuńSerce spojrzało duszy prosto w oczy
No nie bój się
Miłość nie śpi nawet w nocy.
Życzę samych szczęśliwych miłości. Osobisty i wzruszający wiersz.
Artur
Dziękuję bardzo. Nie ma większej radości dla poety czy pisarza kiedy jego własna twórczość wzrusza i wywołuje emocje, bo o to właśnie chodzi. W niedługim czasie pojawi się mój własny kanał YouTube z poezją. Będzie o tym info na moim blogu. Zapraszam do zaglądania jak najczęściej. Pozdrawiam serdecznie.
UsuńBardzo się cieszę z takiej decyzji i trzymam za Panią kciuki. Z moich obserwacji wynika, że poezja w dzisiejszych czasach przeżywa renesans. Na dowód tego jest ten krótki wierszyk, który na YouTube otrzymał około trzysta lajków. Bardzo dobra decyzja 👍
OdpowiedzUsuńArtur
Hm... tak zaczynam swój kolejny komentarz do Pani wiersza, jak znak, że nie pozostawił mnie on bez przemyśleń... a to dobrze, bardzo dobrze! Szkoda tylko, że w tym wierszu jest tyle prawdy, szczerej i bezpośredniej, trochę z wyrzutem, trochę z niespełnionych marzeń wielu kobiet które szukają w mężczyznach siebie samych, a to fikcja, ułuda... Zawsze myślałem i nadal tak myślę, że kobieta i mężczyzna nie są sobie podobni, raczej są jak ogień i woda, dopełniają się wzajemnie... woda gasi pożary serca i duszy, ogień grzeje w zimne i samotne noce... Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńTak, wiersz ten miał być szczery do bólu, z wyrzutem takim, które wiele kobiet czuje, oczywiście czasami mogą to być jedynie subiektywne odczucia. Cieszę się, że wiersz ten potrafi poruszyć i dać do przemyślenia.
Usuń