Baśnie, bajki, bajeczki...

 

Jak ważne były w Waszym życiu bajki? Czy sprawiały, że Wasz świat małego człowieczka, malutkiej istotki był piękniejszy i wydawał się magiczny?✨Na pewno tak. Bajki są po to, by przekazywać dziecku świat w taki sposób, aby małymi kroczkami odnajdywało się w nim, stąd często pojawiający się morał na końcu całej opowieści oraz po to, by oderwać się od rzeczywistości. To drugie często dotyczy dorosłych! Nie, nie żartuję. Dorośli też oglądają bajki i jest to taki ich powrót do dzieciństwa, gdzie brak strachu i trosk. Oczywiście bajki prezentują dobro i zło, bo jak inaczej nauczyć się życia, jeżeli nie potrafimy odróżniać jednego od drugiego. Przeważnie w bajkach jest ta dobra postać - księżniczka, książę, biedna dziewczynka, osamotnione zwierzątko oraz ta zła - wiedźma, czarownica, macocha, przebiegły lis czy wilk. Motywów bajek jest nie do wyczerpania, ale główne z nich to znane nam przez lata bajki, które nigdy nie stracą na ważności. Czy nasze życie to baśń, bajka, bajeczka? Czy zwykły scenariusz napisany przez los - Boga - nas samych - innych ludzi zmieniany każdego dnia? Uważam, że życie każdego z nas ma szczyptę baśniowych elementów i nie śmiejcie się z tego co piszę. Tak jest! Powspominajcie czasem swoje życiowe epizody i zapewniam Was, że odnajdziecie w nich swoją bajkę lub jej malutki wycinek😊. Na ten i kolejne dni życzę Wam bajecznych dni i nocy, poranków i wieczorów oraz abyście każdego dnia patrząc w lustro widzieli najwspanialszą osobę na świecie. Dziś dla Was mój nowy wiersz - jakże bajkowy jak na nasze czasy.

ŻELAZNY KAPTUREK

To był dzień jak każdy inny. 

Pokonywała dzielnie swą drogę,

oddalana od domu swojego,

lecz nigdy nie popadała w trwogę.

Ścieżka przez las prowadziła ją

do pól zielonych i kwiecistych łąk.

Nie bała się, gdy ciemny las

w głębi swej wyciągał do niej tysiące rąk.

Gałęzie niczym ramiona

otaczały ją zewsząd,

a pod nogami wyłaniał się wszechobecny mech.

Ona wpatrzona w konary drzew

nie bała się...

Pewnym krokiem zawsze szła

i tak samo przez życia kręte drogi.

Z uśmiechem zawsze wpatrzona w dal,

potrafiła przekraczać najwyższe trudne progi.

Życie ją uczyło być jak wilk,

co ostrożny i drapieżny, 

jak wiatr, co powiew świeży niesie,

jak cień, w którym chroni siebie samą,

w życiowym, gęstym, tajemniczym lesie.

🌲

YouTube-Czytanie wiersza