Światowy Dzień Walki z Depresją

 

Kochani, dzisiaj jest Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją. Z pewnością jest to bardzo ważny dzień, który powinien przypominać nam jak straszną chorobą jest depresja. Być może niektórzy z Was doświadczyli jej lub ktoś z Waszych bliskich borykał się z tą chorobą. Depresja to nie złe samopoczucie, bo mamy gorszy dzień, to nie stan melancholii z powodu brzydkiej pogody, ani głos w naszej głowie mówiący "nic mi się dzisiaj nie chce". Depresja to przedłużający się stan emocjonalny, który powoduje i buduje w człowieku przeświadczenie, że wszystko nie ma sensu, że świat dookoła łącznie z nim samym nie ma prawa istnieć. Pogłębiające się zniechęcenie i brak motywacji do codziennych czynności to pierwsze poważne oznaki depresji. Tak ważne jest, aby "złapać" chorobę w zalążku i nie pozwolić jej zakorzenić się w nas. Pamiętajmy, że bardzo ważna jest rozmowa z drugim człowiekiem, zwłaszcza nam bliskim, który wyraźnie, bądź przeciwnie - w skrytości - boryka się z wyniszczającymi myślami, które wpędzają go w piekło własnego umysłu. Dzisiejszy dzień jest po to, aby uzmysłowić sobie jak istotna jest pomoc takim ludziom i powiedzieć głośno, jak ciężka i wyniszczająca jest ta choroba, która niestety często prowadzi do samozniszczenia człowieka. Podaj rękę tym, którzy jej potrzebują, wybudźmy ze złego snu tych, którzy żyją w letargu, w ciemności, w labiryncie własnego życia. Dla wszystkich szczęśliwców, którzy nie zaznali depresji, dla tych, którzy z  niej wyszli oraz dla tych, którzy z nią właśnie walczą dedykuję dzisiejszy wiersz.

WYBUDZENIE Z UDRĘKI

Otworzyła oczy, przetarła je

i słońce ujrzała.

W błogiej ciszy wstała,

przez okno wyjrzała.

Mroźne powietrze otuliło twarz,

zaspaną, znudzoną,

zamyśloną...

Zgubiła coś,

coś co cenne było dla niej.

Dziś już nie pamięta co...

Brakuje jej uśmiechu

i szczerych pięknych chwil,

gdy tą radością błogą

przepełniona była.

A dziś żyje ze swym wrogiem - trwogą!

Zaparza kawę i pije łyk po łyku.

Gorąca para unosi się,

a ona w szlafrok ubrana,

jak posąg spogląda przed siebie,

codziennie tak samo zrezygnowana.

Ocknąć by się chciała.

Obudzić z tej udręki,

co wiąże jej ręce i myśli,

co ciągnie ją w dół do nieustannej męki.

I choć wie, że skończyć musi ten stan,

tę umysłu niekończącą się bitwę.

To ciągle tkwi w swej przeszłości,

która ją gryzie i zabija w środku.

Bo nie potrafi zawalczyć o życie,

o swój własny świat, o swoje bycie.

Pozwól jej oderwać się od tej nostalgii.

Otul płaszczem miłości swej,

podaj jej rękę z niebios.

I litość, Boże, dla niej miej.

💟

YouTube-Czytanie wiersza