Rozmowy z Bogiem inaczej widziane...

                                        

Świat jest piękny! Sami powiedzcie, czyż nie? Wszystko dookoła jest stworzone przez Boga lub jak ktoś woli - Wyższą Siłę. Szczerze Wam powiem, że od niedawna patrzę na to co mnie otacza właśnie z takiej perspektywy. Wcześniej nie doceniałam aż tak fauny i flory. W dużej mierze, głównym sprawcą tej mojej przemiany jest sytuacja, która jest teraz na świecie. Świat stanął na głowie przez wirusa, który odmienia nasze życie. Dzięki izolacji, która rozpoczęła się w marcu bieżącego roku doceniłam zupełnie inne rzeczy, których wcześniej nie doceniałam. Zaczęłam słyszeć śpiew ptaków, szum drzew, zaczęłam patrzeć w niebo, a nie tylko pod nogi. Chodzę z podniesioną głową i widzę więcej niż widziałam wcześniej. Patrzę i widzę piękno. Oczywiście na świecie jest tyle zła i cierpienia, ale wewnętrzny spokój pozwala na odnajdywanie się w tym zwariowanym świecie. Wracając do samego pisania poezji. Pisząc wiersze oprócz tych, których tytuły nawiązują do ich treści i są bardzo zróżnicowane, piszę również te, których treść jest ściśle związana z miłością, modlitwą, żalem. Wiersze te są jedynie numerowane, bo ich treść jest wiadoma. Tak też jest z poniższym wierszem. Mam nadzieję, że pozwoli on Wam na chwilę refleksji w tych trudnych dla nas chwilach.

MODLITWA II

Patrzę ku górze, w niebiosa,

wzrok wznoszę ku Tobie.

Ze łzami w oczach

chcę ocalić sobie

tą cząstkę szczęścia...

Próbuję wypatrzyć choć jedno dobro,

odnaleźć pragnę to, co mnie czeka,

z trwogą w sercu o siebie i jego,

tak bardzo potrzebna mi Twa opieka.

Tak szukam głęboko w tym

niebie nad nami

szczęścia w życiu,

bo wiem, nie jesteśmy sami.

Więc modlę się do Ciebie, Panie,

do Ciebie wznoszę swe ręce.

Kolana zginam i klęcząc tutaj

nie chcę żyć w ciągłej męce.

I choćbym nadal w nadziei żyła,

choćbym próbować miała,

nie wytrę w mej duszy lęku,

dopóki nie oddzieli się od ciała.

Widać, Panie, na to skazani,

na ciągły niepokój i trwogę.

Więc proszę o zbyt wiele, widzę,

ale czasami żyć już nie mogę.

Proszę, daj mi siłę i moc,

bym po ziemi pewniej stąpała.

Zlituj się, spójrz na mnie łaskawie,

abym nigdy tak bać się nie musiała.

YouTube - Czytanie wiersza